Część dwunasta

Obudziłam się około godziny 8 rano. Natychmiast powędrowałam do łazienki i wzięłam prysznic. Potem wykonałam najpotrzebniejsze czynności, czyt. umycie zębów, makijaż etc. Ubrałam krótkie spodenki, luźny t-shirt i zeszłam na dół. O dziwo zastałam tam Stellę.

-Nie śpisz już? –zapytałam zdziwiona.

-Nie, jakoś nie mogłam spać w nocy.

-Wszystko okej? Wyglądasz na nieco chorą.

-Nie wiem, jakoś dziwnie się czuję. Pewnie mnie zaraziłaś.

-Idź, połóż się do łóżka, zrobię ci herbatę. Zaraz przyjdę – powiedziałam, wstawiając wodę w czajniku.

Stella posłusznie udała się na górę, ja natomiast zaczęłam przygotowywać śniadanie. Jak obiecałam, zaniosłam jej do pokoju herbatę. Do tego dorzuciłam kilka kanapek i tabletki na odporność. Potem zadzwonił mój telefon.

-To co dziś robimy?

-Louis, wiesz, ja zostaję w domu. Stella chyba się rozchorowała.

-To może wpadniemy do was?

-Nie bierz całej zgrai. Boję się, że nie wyzdrowieje, jeśli przyprowadzisz każdego z chłopaków.

-To co, mam wziąć tylko Nialla?

-Nie mów, że bawimy się w swatkę.. –odpowiedziałam zrezygnowana.

-Nie, chyba jednak nie mam na to ochoty. Przyjdę sam.

-Dobra, czekam.

Udałam się do siebie do pokoju i włączyłam laptopa. Oczywiście w Internecie były już zdjęcia moje i Louisa z wczorajszego wieczoru. Nagłówki typu: ‘LOUIS TOMLINSON CIĄGLE WIDYWANY Z BLONDYNKĄ’, ‘ A JEDNAK, TO MIŁOŚĆ. CZŁONEK ONE DIRECTION Z UROCZĄ ROSE’. Zaraz?! Że co?! Skąd oni wiedzą jak mam na imię? To chore – nie zdążyłam porządnie się zastanowić, bo zadzwonił dzwonek do drzwi. Zostawiłam laptopa na łóżku i zeszłam na dół.

-Hej –przywitał się Louis, dając mi buziaka w policzek.

-Cześć –powiedziałam wyraźnie zmartwiona.

-Co jest? –zapytał zaniepokojony Lou.

-Chodź, sam zobaczysz –zaprowadziłam go do mojego pokoju i pokazałam artykuły o naszym wspólnym wyjściu – to jest chore, nie uważasz? Skąd oni w ogóle mogą wiedzieć, jak mam na imię?

-To hieny. Dowiedzą się wszystkiego. Nie możesz się tym przejmować, już mówiłem –uśmiechnął się i objął mnie ramieniem.

-Sam doskonale wiesz, że to trudne.

-Wiem, ale wiem też, że jesteś zdolna, żeby się tym nie przejmować.

-Skąd ty tyle wiesz? –zapytałam.

-Z literatury angielskiej –odpowiedział.

-Nie wspominaj, proszę.

-A no tak. Ale pomyśl, gdyby nie ta cholerna literatura, nie poznałabyś mnie.

-W sumie, co racja, to racja –uśmiechnęłam się i położyłam na łóżku.

-No i w końcu się uśmiechnęłaś –teraz zadzwonił jego telefon –Tak Niall? –zapytał odbierając – skończ palancie –teraz wstał, popatrzył przez okno i zasłonił zasłony.

-Co on chciał? –zapytałam.

-Cytuję: wiedz, że cię obserwuję, niech mi z tego dzieci nie będzie –powiedział robiąc face palma.

-Kto go urodził? –pytałam, znając odpowiedź.

-Stawiam, że to jego mama – powiedział –z drugiej strony ona jest zupełnie inna niż Niall, a podobno nie jest adoptowany. Jego mama sama się dziwi, że to dziecko jest takie nienormalne.

-No co ty, na pewno tak nie powiedziała.

-No serio, powiedziała, jak byliśmy tam ostatnio –powiedział próbując mnie przekonać.

-Rose! –usłyszeliśmy wydzierającą się Stellę. Bez zastanowienia zerwałam się z łóżka i pobiegłam do jej pokoju.

-Co się stało? –zapytałam przerażona.

-Skończyła mi się herbatka. Mogę prosić następną? –zapytała robiąc słodką minkę.

-Nigdy więcej tego nie rób – wzięłam od niej kubek, udając się na dół.

-Chciałam zobaczyć, czy przylecisz, myśląc, że coś mi się stało.

-Skończ –powiedziałam opuszczając pokój.

 ***

Hej,

No to mamy część dwunastą. Nie jest tak długa, jakbym chciała, ale jest :). 

Tak, jak obiecałam dodaję link do nowego bloga, gdzie już dziś znajdzie się pierwsza część nowego (moim zdaniem troszkę lepszego) opowiadania. Od teraz znajdziecie nas także na http://i-will-look-after-you.blogspot.com/ :). Miłego czytania i jeszcze raz przypominam o komentarzach. 

Bye ;**