Część dziewiętnasta

Obudził mnie pocałunek  w czoło.

-Obudziłem cię? – zapytał Louis.

-No tak troszkę, ale się nie gniewam – uśmiechnęłam się, siadając.

-Co na śniadanie?

-Na śniadanie to idę do siebie.

-Nie możesz.

-Niby dlaczego? –zapytałam zdziwiona.

-Tam jest Stella z Niallem. Chyba nie masz zamiaru im przeszkadzać – uniósł brwi do góry.

-Zaplanowałeś to, czy coś?

-Raczej coś, ale.. są też dobre strony. Zostajesz u mnie na śniadanie, co więcej dostaniesz to śniadanie, bo Horan opróżnia twoją lodówkę a nie naszą.

-No dobra – wstałam z łóżka, ubrałam wczorajsze rzeczy i udałam się do drzwi.

-A ty gdzie?

-No na śniadanie –zeszliśmy trzymając się za ręce. Na dole czekał Harry, robiący naleśniki.

-Cześć, jak się spało? –zapytał.

-Hej, bardzo dobrze – uśmiechnęłam się patrząc na Louisa.

-Mam nadzieję, że dzieci z tego na razie nie będzie... Chociaż w sumie, byłbym wujkiem, więc…

-Nie Harry, na razie nie planujemy dzieci – powiedziałam – za to mam do ciebie prośbę, zrób mi naleśniki.

-Pod jednym warunkiem.

-Jestem tak głodna, że zrobię wszystko.

-Jak będziesz miała syna to nazwiesz go Harry.

-No dobraaaa.

-Nie skończyłem, a jak córka to Haroldzia.

-Żartujesz, co?

-Nie, oczywiście że nie. Muszą mieć imiona po wujku.

-Syn Harold może być, ale córka? Nie chcę jej tego robić. Louis przemów mu do rozsądku –zwróciłam się do chłopaka.

-Louis nie ma nic do gadania.

-Jak to? –zapytał oburzony Tomlinson.

-Wiesz Harry muszę cię zmartwić, ale nie planuję dzieci  z nikim innym, sorki. Zmieńmy temat, co z naleśnikami?

-Ja zrobię – rzucił schodzący po schodach Liam.

-W końcu ktoś, kto mnie wyżywi –powiedziałam – a gdzie masz Danielle?

-Wróciła do domu. Nie chciała zostać na noc, właściwie nie wiem dlaczego. Mniejsza, Harry dawaj patelnię – Loczek posłusznie wyciągnął z szafki patelnię i podał Tatuśkowi.  

-Co dziś robimy? –zapytał po skończonym posiłku Louis.

-Może wyskoczymy gdzieś razem? –zwrócił się do mnie Liam.

-Nie, o 14 muszę być w Patio –odpowiedziałam.

-Takie życie gwiazdy –wtrącił Harry.

-Harry stwierdzam, że masz fioła na punkcie bycia gwiazdą –odpowiedziałam z uniesionymi brwiami.

-Że ja? –zapytał zdziwiony.

-Nie, święty Walenty – powiedziałam sarkastycznie – wracając do tematu, chcecie jechać ze mną?

-Jeśli chodzi o mnie, to z wielką przyjemnością znowu cię posłucham –odpowiedział Liam.

-Ja oczywiście też – uśmiechnął się Louis.

-Harry? –zapytałam, patrząc na Loczka.

-To będzie dla mnie wielki zaszczyt, usłyszeć kogoś tak utalentowanego, jak ty – powiedział, robiąc minę typu: ’HAZZA APPROVES’.

-Świetnie Haroldzie, w takim razie przyjdźcie do mnie o 13.30.

-A ty już idziesz? –zapytał Liam.

-No muszę sprawdzić, czy dzieciątka Stella i Niall nic sobie nie zrobiły –powiedziałam i wstałam od stołu.

-W takim razie do zobaczenia później –powiedział, jednocześnie machając, szeroko się uśmiechając i kradnąc Liamowi z talerza naleśnika, Hazza. Nie próbujcie zrozumieć tego chłopaka...

-No, narka – podeszłam do Lou i pocałowałam go w policzek –zobaczymy się później.

-Ja też chcęęę – wydarł się Harry.

-A ty przepraszam zasłużyłeś? –zapytałam.

-A nie? –zrobił minę szczeniaczka.

-No dobraaa –podeszłam i dałam mu buziaka.

-Od razu lepiej –wyszczerzył się.

-Aaaa.. To nie fair –oburzył się Louis.

-Nie mów, że jesteś zazdrosny –odezwałam się.

-Cholernie –złapał mnie w talii i przyciągnął do siebie.

-W takim razie... –pocałowałam go w usta – musisz jakoś przeżyć.

-Dobra, ewentualnie.

-Rose, bądź tak miła i przekaż Niallowi, że ma wrócić do domu – wtrącił Liam.

-Jeśli tylko dam radę odkleić go od Stelli, jasne –uśmiechnęłam się i opuściłam ich dom – Jest tu kto? –zapytałam, widząc, że w moim mieszkaniu panuje cisza –HELOOOOOOOOOŁ?!

No, dobra jestem sama? Gdzie oni poszli? Wyciągnęłam telefon z torebki i zadzwoniłam do Stelli: Przepraszamy abonent czasowo niedostępny.. –ARE YOU FUCKING KIDDING ME? No dobra, kit. Nie ma ich, jakoś przeżyję sama –pomyślałam i udałam się do swojego pokoju. Od razu weszłam pod prysznic i nieco się odświeżyłam. Nie miałam wybitnie dużo czasu na przygotowanie się, bo była już 12.30. Wyciągnęłam z szafy pudrowo różowe spodnie, białą bluzkę i czarną marynarkę, po czym znów udałam się do łazienki, gdzie zrobiłam makijaż i lekko podkręciłam włosy lokówką. Zeszłam na dół i zajrzałam do lodówki, która świeciła pustkami. Postanowiłam zrobić zakupy po występie na co bez wątpienia zgodzą się chłopcy. Potem ogarnęłam trochę salon i gdy na zegarze wybiła 13.30 wyszłam z domu, w rękach trzymając gitarę.

-Gotowi? –zapytałam stojącego w drzwiach Louisa.

-Nie wiem jak oni –wskazał na goniących się po salonie Zayna i Harrego –ale ja tak –uśmiechnął się i pocałował mnie w policzek.

-Jedziecie? –zapytał schodzący po schodach Liam.

-Nie –powiedział Harry, nadal goniąc Zayna.

-No co? –zapytałam zdziwiona –Przecież mieliście jechać.

-No, ale nie jedziemy. Zjemy w domu, Harry robi obiad –powiedział Zayn.

-W takim razie nie rozmawiam z wami –udałam focha i odwróciłam się na pięcie.

-No i masz słuszną rację! –poparł mnie Liam i wyszliśmy z domu. Tym razem naszym kierowcą był Louis z racji tego, że Liam nie ma prawa jazdy. Na miejscu byliśmy jeszcze przed 14, trochę mnie to zdziwiło gdyż jest sobota, w Londynie powinny być korki, no ale nie narzekam...

-Dziś wystąpi dla państwa Rose, nasza ulubienica – zaraz?! Od kiedy to ja jestem zapowiadana? Dziwne.. –Powitajmy ją brawami – teraz rozległy się brawa, po czym weszłam na scenę, jednocześnie obczajając, gdzie siedzi Louis z Liamem. Gdy nasze wzroki się spotkały, zaczęłam śpiewać. Dziś nie prezentowałam żadnych własnych piosenek, a mam ich jeszcze kilka w zanadrzu. Gdy skończyłam, czyli przed 15, dosiadłam się do chłopców.

-Byłaś świetna, jak zwykle –usiadłam koło Lou i ‘odebrałam’ buziaka w policzek.

-Dzięki –uśmiechnęłam się –sorki, że zmienię temat, wy przypadkowo nie wiecie, gdzie są Stella i Niall? –zapytałam.

-Nie było ich u was w domu? –zapytał zdziwiony Liam.

-No właśnie nie. Próbowałam zadzwonić do Stelli ale telefon nie odpowiada…

-Czemu nic nie mówiłaś? –zapytał Louis.

-Nie wiem, tak wyszło, przepraszam –poczułam się jakby winna, ale przecież nic się nie stało, tak? Mam złe przeczucia..

-Za co niby? –powiedział.

-No nie wiem – pokręciłam głową –mam złe przeczucia, zazwyczaj się nie sprawdzają, ale zadzwońcie do Nialla, martwię się.

-Masz rację –powiedział Liam i wyciągnął telefon z kieszeni –stary gdzie jesteś? .. Kiedy? .. A my się tu martwimy, debilu –uśmiechnął się – dobra, bawcie się dobrze. ..Jasne, pa.

-Co z nimi? –zapytałam.

-Nic się nie stało. Ten ‘romantyk’ – powiedział,  udając cudzysłów – zabrał ją, jak spała do Cardiff i obudziła się na plaży. Wrócą wieczorem.

-Awww, jak słodko –zaczęłam się zachwycać.

-Też chcesz się obudzić na plaży? –zapytał Louis.

-Wymyśl coś swojego, nie kradnij pomysłów Nialla –pouczyłam go.

-No właśnie –dodał Liam – nie jesteś tak kreatywny, co Boo?

-Nie mów na niego Boo –powiedziałam, wiedząc, że Louis tego nie lubi.

-No dobraaa – stwierdził zrezygnowany Liam –a teraz, zostawiam was samych. Jestem umówiony za chwilkę z Danielle w parku. Louisie –zwrócił się do Tommo –nie martwcie się o mnie, wrócę metrem.

-Nie będziemy –poklepał go po ramieniu.

-Dzięki –zażartował Liam i opuścił lokal.

-To co robimy? –zapytał Lou.

-Nie wiem…

-Jak to nie wiesz?

-No zwyczajnie nie wiem. Ty jesteś facetem, wymyśl coś.

-Co z tego, że jestem facetem?

-Nic, oprócz tego, że powinieneś wymyślić co dziś robimy..

-W takim razie... idziemy na London Eye.

-Żartujesz?

-Nie, dlaczego?

-Jeździłam tym ze 100 razy.

-No to pojedziesz 101 i tyle –powiedział i chwycił mnie za rękę –a teraz idziemy – położył gotówkę na stół i wyszliśmy.

-No Louis... niee... –zaczęłam marudzić –to już wolę jechać do domu i posiedzieć przed telewizorem...

-Czy ty zawsze tyle marudzisz? –zapytał, zatrzymując się.

-Przeszkadza ci to? –odpowiedziałam pytaniem na pytanie, stając przed nim.

-I to jak bardzo –powiedział, gapiąc się w moje oczy.

-No to po co ze mną jesteś? –zapytałam unosząc brwi.

-Bo cię kocham –uśmiechnął się i pocałował mnie w usta.

-Jeśli tak, to zrób coś dla mnie.

-Wszystko.

-Nie idziemy na London Eye. Błagam –zrobiłam maślane oczy.

-Serio chcesz iść do domu?

-Noo. Nie zrobisz tego dla mnie? – zaczęłam mrugać jakieś milion razy na sekundę.

-Ewentualnie –chwycił mnie za rękę i udaliśmy się z powrotem do samochodu.

-Wiedziałam, że to dla mnie zrobisz –uśmiechnęłam się po drodze.

-Wszystko inne też –odwzajemnił mój uśmiech i otworzył drzwi od samochodu –wsiadaj królewno, jedziemy do domu na twoje życzenie.

-No chyba nie jesteś zły, za to że nie idziemy na London Eye. Mieszkamy w Londynie i możemy tam iść codziennie. Mogłeś wymyślić coś oryginalniejszego.

-Pomyślę nad tym... –wsiadł do samochodu i odjechaliśmy –wiesz, że dziś znowu śpisz u mnie, nie?

-Dlaczego niby?

-Niall pewnie przyprowadzi Stellę do nas na noc, a ja nie pozwolę ci sypiać samej w waszym wielkim domu, nie?  

-Przed słynną przemianą Stelli sypiałam sama jakieś pół roku w czasie, gdy ona bywała na imprezach. Nikt mnie wtedy nie pilnował i żyję.

-Czyli nie chcesz u mnie spać –stwierdził.

-Chcę.

-No to w czym problem?

-Nie ma żadnego problemu –uśmiechnęłam się.

-Ty zawsze taka jesteś?

-Jaka?

-Nieważne –poddał się –to co śpisz ze mną, czy nie?

-Myślałam że u ciebie, nie że z tobą.

-Rozważałaś jakąś inną opcję? –zapytał zdziwiony.

-Oczywiście, że nie –odpowiedziałam i pocałowałam go w policzek. 

* * *

Wiem, wiem za długo nie dodawałam, za to macie dłuuugi rozdział, bo złączyłam dwa w jeden haha. 

Mam nadzieję, że się podoba, jeśli tak to poproszę komentarz na dole. 

Jak zwykle zaproszę jeszcze na i-will-look-after-you.blogspot.com 

Paa :) x